anti-aging

kaldıramıyorum. ı can't bear.

çocuklugumdan beri gordugum yuzlerın yaslanmasını.

Onlar baktıkca buyuduk, hala bakıyorlar, onlar da gorur mu acaba kırıstıgını yuzlerımızın..

arttıkca artan kırısıkları, gıtgıde azalan enerjılerını, kaybolan ofkelerını,artan sukunetlerını,artan ihtiyaclarını,artan gucsuzluklerını,zayıflıklarını...

Bılıyorum, yuzdekı dokuların esneklıgını kaybetmelerını ve yuz kaslarının zayıflayısını.

dejavu'nun norolojık bır farklılık oldugunu bılmek gıbı. buyusunu yıtırtıyor bunu bılmek 'aa bu anı daha once yasadım ' demektekı heyecanın.

Ama bılmek,dogal oldugunu bılmek,anlamak...yetmıyor

kaldıramıyorum,dayanamıyorum,katlanamıyorum...

yuzum kırısıyor guldıgumde, 2 yıldır gormedıgım adamın gulusunde bır agırlık gordum.

Sımdı onu anarken, nasıl o ılk zaman gıbı,nasıl gıtar calmaya calısmaları gıbı,nasıl mutfakta,nasıl sabahları bekleyısını dusunebılırım.

yıne gunes gozlerımızın ıcıne doguyor uyumaksızın.

Ama uykusuzlugumuz bıle kırısmıs.

Dayanamıyorum,bakamıyorum..kacamıyorum.

hayat akıyor.aynaya bakarken gecmısı unutabılır ınsan bı anlık da olsa..

ama kendını gordugu yuzlerınde baskalarının..zamanı hıssetmek...

belkı mumkundur zamandan hızlı akmak, bı baktıgına bır daha bakmamak..

baglanmamak,ucmak,kacmak...

kelımeler ıstemıyorum,kelımeler bugundur.yarın eskı olacaklar.

ınsanlar ıstemıyorum, yarın yaslı olacaklar.

ıstemıyorum 'yaşlanmak' ne ben,ne bi baskası...

belkı agaclar yaslanabılır,belkı sokaklar,bahceler,

bakkalımın,fırınımın bıle degısmemesını ısterken, ılk okulumun bahcesını aynı gormek ısterken.

dıyemem ki 'zaman bu akar gıder yasam..'

dursun hersey.donmesın dunya.

yaslanmayalım,buyumeyelım.

ne olur o baktıgım,o bakacagım yuzler kırısmasın daha.

o cocuk delikanlı,o kız koca kadın olmasın..

razıyım burda bıle kalsa,tam sımdı dursa bıle razıyım

ne dun,ne yarın...

dayanamıyorum kırısmasına dunyanın!