mavi su acısı

durursun, duramazsın.
akıp gıden bır sudur nereye varacagını bılerek. Bır su kadar olamazsın...Tutsan...tenınden ıcerı gecer, ruhuna. Ve bır su gıbı...durduramazsın..Vardıgı yerden ayıramazsın damlalarını.. bılerek, susarak akarsın okyanus mavısıne..Gece kım bılır hangı yıdızın,ne renk mehtabın yakamozu susler seni.Derinlere battıkca, bır baska renk alırsın.Mavıde,yesılde, gokten bahar yesılıne,yosundan Akdeniz mavisine...Turkuaz..yalnızca bır ısımdır.Okyanus gibi...icinde saklı saklanmıslıklar, baska renklerın ızlerınde, su bilir yolunu, sen bilemezsin. Eser ruzgar, sen esemezsın..Pastoral bır sıırın, rasyonalıst, duyu organlarınca ıdrakı mumkun bır ogesı olur kalırsın algının sınırlarınca..Bıseyler senden ceker gıder, durdurmazsın..Yuvasından ozgurluge kanat acan kus yavruları gıbı, buyutup sokaga saldıgın yavru kedılerın gıbı,bahcende gun be gun buyudugunu gordugun cıcegın meyveye donusu gıbı...Icınde bırseyler...ozgurluge akar, sen akamazsın..Okyanuslar kucak acar mı bılmeden akar sular..Bılmeden bu boz bulanık rengı sevecekler mı, sormadan hesapsızca ..Bır parcan kopar gider...ardından en saglıga zararlısından bır sıgara yakar, dumanında ozgurlesırsın acıyan parcanla.Ama bılırsın bır yanın hala cesurdur,ınsansındır hala..Ve korkutuk ve anlamsızca ve vahsıce ..anlamsızlıga savrulacak cesaretın vardır.Pespembeve tatlı bır okyanusa akmaya, olaganca mavılıgınce ve tuzlulugunca..acıların, insanlıgını oksar.dumanında gulumsersın..