Pia

Attila İLHAN - Pia:

"ne olur kim olduğunu bilsem pia'nın
ellerini bir tutsam ölsem
böyle uzak uzak seslenmese
ben bir şehre geldiğim vakit
o başka bir şehre gitmese
otelleri bomboş bulmasam
içlenip buzlu bir kadeh gibi
buğulanıp buğulanıp durmasam
ne olur sabaha karşı rıhtımda
çocuklar pia'yı görseler
bana haber salsalar bilsem
içimi büsbütün yıldız basar
bir hançer gibi çıkıp giderdim

ben bir şehre geldiğim vakit
o başka bir şehre gitmese
singapur yolunda demeseler
bana bunu yapmasalar yorgunum
üstelik parasızım pasaportsuzum
ne olur sabaha karşı rıhtımda
seslendiğini duysam pia'nın
sırtında yoksul bir yağmurluk
çocuk gözleri büyük büyük
üşümüş ürpermiş soluk
ellerini tutabilsem pia'nın
ölsem eksiksiz ölürdüm"

Pia! ölmüştüm....
Lakin, Artık, şimdi eksiksizim, ellerin ellerimde! Dirilmem gerekmesin.Ki Sen, Pia'sın, kal!
'sen' kal. Olmayışında, kalmayışında..
Hep bir gemide olma ihtimalin olmalı senin, ve bir yüzen ada gibi, rıhtımlarının ardından hep uzaklara bakışlarımı bırakmalısın ardından.
Belki sırf bunun için severim seni...
Pia! yeniden yazacağım bu şiiri, yeniden okuyacağım..
Sen Pia'sın, onun adısın..Yok dediği şeyi yokluğuyla var kılan...