gökte ask,çöp olmaz.
Can YÜCEL - Sevgi Duvarı
Seni çöpçülerin elleriyle öldürdüm. Kalabalığım benim, yalnızlığımın katili. Ne kadar yaralı olursak o kadar iyi.
Ne kadar sessiz olursak, ne kadar yoksun.. öyle uzak anılarda kirletir insan geçmişini.Gidilmemiş her yer, gidilmemişliğince dikilir... mesafelerce..Yapılmamış herşey, eskiden umuttular ki şimdi artık başkasının süslediği düşlerdir.
Bir düşü süslemeyi ben bilirdim,temizlemeyi sen. Öyle derin bir çamaşır suyu kokusu var ki ruhumda, atar damarımda bile temiz kan akıyor artık.Ne vardıysa , artık yok. Düşündükçe artık ölesiye uzak. Bir isim ki, içine üstüne ardına konacak hiçbir sıfatı tutmuyor. Öyle temizlenmiş, öyle ki tek kalan temizliğinin izi.. o da başka iz tutturmuyor bildiğin gibi.
Seni çöpçülerin elleriyle öldürdüm.Öyle sıcak, insancıldılar ki.. Sokak, gece ve insan kiri .. yalnızlığa yaraşırdı. Yakıştığı kadar neredeyse sana mutlu olmanın.
Soğuk kaldırımlarda,kim olduğu bilinmeyen adamlardı konuştuklarım,yağmur hep ıslak yağıyordu.Ve ıslak yollarda yürüyünce ıslanırdı paçalarım.Çamurlu,heryerde tutunacak birsey aradıgımdandı ellerimdeki İstanbul kokusu. Yarısının kusmuş olduğu kirli anıları ellemiştim,içlerinden akan hep benzer tadlardı. İnsan olmaya yakışmayan bir zavallıktı avuçlarımdaki. Yaşamayacak kadar içindeydik bu şehrin. İki gece Beyoğlu'nda yürüse, aşk acısının arabesk dinleyip rakı içmekle çözülmeyeceğini bir uzaylı bile anlardı.
Ki çöpçülerin elleri sıcacıktı.Sen bilmezsin.İçinde güvenli yaşamak isteyen bir insandı çocukluğun.Oysa Nazım demişti, itiraf etmişti kıskanıyor olduğunu..Huysuz bir adam oldum diye....ben dememiştim..Oysa nazım, demişti, kıskanç olmanın bence ancak itiraf edilebilir olduğunu.
Sokaktım, sokaktaydım.Bir pencere önündeki sardunyaya bakan bir kedi gibi bir kaç hafta. Ama yalansız, girdim çöp kutularına, Mart kavgalarına,kasap dükkanlarına.. Senin sütlü ekmeklerin??..
Çöpçülerin elleriyle öldürdüm seni. Kirleterek uysallaşan herşeyi. Prangaları açtım. Uçması gereken uçurtma gibi ,attım kendimi yuvadan aşağı.Uçmalıydım.Yoksa insanlar bilecekti uçurtmaların yuvalarını.Kopuk, sapsız ve sereserpe.. Lekeli ve pis olabilecek kadar özgür.Hiç olmayabilecek kadar özgür uçtuk.Düşsem beni çöpçüler kaldıracaktı. İnsanca ve sıcak.Biraz eğlenip, belki kenara koyacaktılar çocuklar oynasın diye.
Eminönünde balık tutan cocugun oltası, aynı balıgın pesıne dusen martının kanadına takıldı. Martı oltayla bırlıkte geldı. Tutamadılar hayvanı..Bir cöpcü geldı. kurtardı.Onca ınsanın ıcınden. kus ucsun dıye kovaladı sonra...
bazıları sadece o sahneyı gordu...pıs ve cırkın bır adam, bır martıyı kovalıyordu..Umranda değildi. O sadece martı yenıden ucsun ıstedı.Tüm bunlar vapur kıyıya yanasıncaya kadar oldu.
İste ben senı o çöpçünün ellerıyle öldürdüm.
Alabildiğine şiirdi, Eminönü ve vapurdu ve martı..ve kanayan birseyler vardı.
Sözler akar,bazıları bi ucurtmanın kuyruguna takılır.bı bulutla sevısır, yuva kurar..Kımse bılmez.
Ucurtmalar yuvalarında bekler bi zaman.
Git dersen, gercekten, giderler.Git dediğine inanadıysa bir ucurtma, bir çocuğun. Durmaz.
İnsanlar kibirlidir, uçurtmalarınsa doğası budur. git denince gider.Beklemezler, çünkü onların duracak yerleri yoktur. Bir ucurtmaya git derken düşünmelidir cocuk.Eger rüzgar yoksa, eger bagları yoksa,o ucurtmaya ne olacagını dusunmelıdırler..
O coskun sevgının sorumsuzlugunu, copculerın sıcak ellerınde bulur ucurtmalar kimi zaman. Ama genelde, ucarlar...dusmeden. Ve bir buluta carparlar.Kiraza benzer belki.
O zaman rengi olur, nesesi olur, atılmıs deıl, ucurulmus olur.gökte ask, çöp olmaz.
Çöpçüler,
iyi bilirler.Sabahın ayazında kalkmayı, ve çalışmayı, is arabalarında, kirlerinde ınsanların.. ekmeklerini temiz götürmeyi.Bilirler en erken saatlerinde sehrin kokusunu.Amonyak ciceğını ve bilirler sanat sevıcılerını, hıc oturmadan, kalktıkları masalardan. Sıcak ve herseyı bılmekte olan elleri vardır. Pırlantanı fırlattığın yerde de, sabaha karşı cesedin çıktığı yerde de çöpçüler vardır. Anılar, onların ellerinde başka anlam bulur. Ama en cok, onların ıctıgı ilk caydır sabahı sabah yapan.O yuzden o yabancılardır, sokaktan yenı gune aktıgım serserılık.. ucurtmalıgımın golgesıdır copculerın ellerındekı sıcak cay.
Senı copculerın ellerıyle öldürdüm. Uçurtmamın gölgesi insanlığa düstü
Seni çöpçülerin elleriyle öldürdüm. Kalabalığım benim, yalnızlığımın katili. Ne kadar yaralı olursak o kadar iyi.
Ne kadar sessiz olursak, ne kadar yoksun.. öyle uzak anılarda kirletir insan geçmişini.Gidilmemiş her yer, gidilmemişliğince dikilir... mesafelerce..Yapılmamış herşey, eskiden umuttular ki şimdi artık başkasının süslediği düşlerdir.
Bir düşü süslemeyi ben bilirdim,temizlemeyi sen. Öyle derin bir çamaşır suyu kokusu var ki ruhumda, atar damarımda bile temiz kan akıyor artık.Ne vardıysa , artık yok. Düşündükçe artık ölesiye uzak. Bir isim ki, içine üstüne ardına konacak hiçbir sıfatı tutmuyor. Öyle temizlenmiş, öyle ki tek kalan temizliğinin izi.. o da başka iz tutturmuyor bildiğin gibi.
Seni çöpçülerin elleriyle öldürdüm.Öyle sıcak, insancıldılar ki.. Sokak, gece ve insan kiri .. yalnızlığa yaraşırdı. Yakıştığı kadar neredeyse sana mutlu olmanın.
Soğuk kaldırımlarda,kim olduğu bilinmeyen adamlardı konuştuklarım,yağmur hep ıslak yağıyordu.Ve ıslak yollarda yürüyünce ıslanırdı paçalarım.Çamurlu,heryerde tutunacak birsey aradıgımdandı ellerimdeki İstanbul kokusu. Yarısının kusmuş olduğu kirli anıları ellemiştim,içlerinden akan hep benzer tadlardı. İnsan olmaya yakışmayan bir zavallıktı avuçlarımdaki. Yaşamayacak kadar içindeydik bu şehrin. İki gece Beyoğlu'nda yürüse, aşk acısının arabesk dinleyip rakı içmekle çözülmeyeceğini bir uzaylı bile anlardı.
Ki çöpçülerin elleri sıcacıktı.Sen bilmezsin.İçinde güvenli yaşamak isteyen bir insandı çocukluğun.Oysa Nazım demişti, itiraf etmişti kıskanıyor olduğunu..Huysuz bir adam oldum diye....ben dememiştim..Oysa nazım, demişti, kıskanç olmanın bence ancak itiraf edilebilir olduğunu.
Sokaktım, sokaktaydım.Bir pencere önündeki sardunyaya bakan bir kedi gibi bir kaç hafta. Ama yalansız, girdim çöp kutularına, Mart kavgalarına,kasap dükkanlarına.. Senin sütlü ekmeklerin??..
Çöpçülerin elleriyle öldürdüm seni. Kirleterek uysallaşan herşeyi. Prangaları açtım. Uçması gereken uçurtma gibi ,attım kendimi yuvadan aşağı.Uçmalıydım.Yoksa insanlar bilecekti uçurtmaların yuvalarını.Kopuk, sapsız ve sereserpe.. Lekeli ve pis olabilecek kadar özgür.Hiç olmayabilecek kadar özgür uçtuk.Düşsem beni çöpçüler kaldıracaktı. İnsanca ve sıcak.Biraz eğlenip, belki kenara koyacaktılar çocuklar oynasın diye.
Eminönünde balık tutan cocugun oltası, aynı balıgın pesıne dusen martının kanadına takıldı. Martı oltayla bırlıkte geldı. Tutamadılar hayvanı..Bir cöpcü geldı. kurtardı.Onca ınsanın ıcınden. kus ucsun dıye kovaladı sonra...
bazıları sadece o sahneyı gordu...pıs ve cırkın bır adam, bır martıyı kovalıyordu..Umranda değildi. O sadece martı yenıden ucsun ıstedı.Tüm bunlar vapur kıyıya yanasıncaya kadar oldu.
İste ben senı o çöpçünün ellerıyle öldürdüm.
Alabildiğine şiirdi, Eminönü ve vapurdu ve martı..ve kanayan birseyler vardı.
Sözler akar,bazıları bi ucurtmanın kuyruguna takılır.bı bulutla sevısır, yuva kurar..Kımse bılmez.
Ucurtmalar yuvalarında bekler bi zaman.
Git dersen, gercekten, giderler.Git dediğine inanadıysa bir ucurtma, bir çocuğun. Durmaz.
İnsanlar kibirlidir, uçurtmalarınsa doğası budur. git denince gider.Beklemezler, çünkü onların duracak yerleri yoktur. Bir ucurtmaya git derken düşünmelidir cocuk.Eger rüzgar yoksa, eger bagları yoksa,o ucurtmaya ne olacagını dusunmelıdırler..
O coskun sevgının sorumsuzlugunu, copculerın sıcak ellerınde bulur ucurtmalar kimi zaman. Ama genelde, ucarlar...dusmeden. Ve bir buluta carparlar.Kiraza benzer belki.
O zaman rengi olur, nesesi olur, atılmıs deıl, ucurulmus olur.gökte ask, çöp olmaz.
Çöpçüler,
iyi bilirler.Sabahın ayazında kalkmayı, ve çalışmayı, is arabalarında, kirlerinde ınsanların.. ekmeklerini temiz götürmeyi.Bilirler en erken saatlerinde sehrin kokusunu.Amonyak ciceğını ve bilirler sanat sevıcılerını, hıc oturmadan, kalktıkları masalardan. Sıcak ve herseyı bılmekte olan elleri vardır. Pırlantanı fırlattığın yerde de, sabaha karşı cesedin çıktığı yerde de çöpçüler vardır. Anılar, onların ellerinde başka anlam bulur. Ama en cok, onların ıctıgı ilk caydır sabahı sabah yapan.O yuzden o yabancılardır, sokaktan yenı gune aktıgım serserılık.. ucurtmalıgımın golgesıdır copculerın ellerındekı sıcak cay.
Senı copculerın ellerıyle öldürdüm. Uçurtmamın gölgesi insanlığa düstü
Yorumlar