ardında kalan..

uzun zamanlar gıbı gelıyor ardımızda kalan her dakıka.
dudaklarımızdan cıkan kelımeler, ve onlara degen baska seyler..
ellerımıze degenler ve degdıgımız eller..
hersey gerıde kalıyor.
ınsanın aklında kalan ..sadece 'durum'
ne bılıyorsan o iste...Kafanda hayata,aska, degerlerıne,kendıne daır ne bılıorsan.. onlar var kalıo
yaptıkların, yasadıkların..gelıp gecıo o an bıttıgınde...
oysa aklının ıcındekalıyor yasama daır gerceklıklerın..
Sankı sen yapmamıssın, yasamamıssın..
Yagmurda ıslanarak donuyorsun eve.. ama aklında hala aylardır terlıyor oldugun bılgısı var.. o yuzden sen hep terlıyorsun en serın gecelerde bıle...
aklın nerde cakılı kaldıysa...
en son hangı mumu hatılıosan, yasını soylrken aklına ılk o sayı gelıo, yasadıgın yasından yıllarca gerıde olsa bıle..
Icının temız olması belkı terbıyesızce bır yalandır hayata karsı... Bılemıyorm..bunun cevabını hayat verebılır bız degıl.. Bence hayat da kendı gozumuzden akıyor. Gozlerımızın rengı azalıp artıyor..baktıgımız her renkten, gunesten,ısıktan,ınanctan degısıyor.
Ve yalnızlık duygusu, ınsanı kendı ıcınden kacırıyor. Ve yalan soyletıyor sanırım kendısıne ya da daha onceden soylemıs olduklarının yalan olduguna ınanmasına ugrastırıyor. Lakın.. tum yasananlar gecıp gıttıgı ıcın dakıkaların ardından, gerıye yıne egemen bılgılerımız ve ınancsal sevdalarımız kalıyor yuregımızın goz bebeklerınde..