durula ellerını

On adım sonrasını düşünmek zorunda olmamak, huzurlu ve sakin olmak güzelmiş. İnsanların kendi benliklerini yaşadıkları duruma kurban etmeden sürdürmeleri mesela. Aşka ait olmadan onu yaşamak. Kendini yaşarken sevebilmek insanları.. Bunun farkında olmak. Mutluluğun ve kendiliğinin farkında olmak. Biraz zaman vermek düzen kurmaya, korkmadan tükenmekten.. uzak hayallerin aslında, yakın olduğunu yanmadan bilmek..
Sakin sakin yaşamak. Tutmazsan kaybolmazmış mutluluk. Huzura daha çok benziyormuş galiba. Heyecandan daha ziyade sakin bir rahatlık. Nerede hangi mevsimi yaşar ruh bilinmez. Eski yazıları okudum, eski yazları, yaşları.. Ne cok takılmıs olduğum kelime gördüm. Tamamına baktıgımda o yazılarda gormedıgım seyler gordum. Unuttugum ısımlerı ve renklerı gordum. Oysa gunes hep benzer bıcımde aydınlatıyordu.Ama daha fazla geceydı erken genclık, gec ergenlık.Sımdı daha mı fazla uyuyor daha mı fazla duruluyoruz ellerımızı acaba?