Beş para etmez orman

yeniden yazıcam. Masallar...Ben ordayım, siz neredesiniz bilmiyorum. Suçluluk ve sorumluluk olmayan bir dünya... Hiçbirinizin adı yok. Sen kimse değilsin. Hiçkimse'den farklı olarak. Uzun-kısa değil... Öylesine. Yeniden yazıcam. Yazacağım, demeden. öylesine çünkü.
Yalnızca gölgeleriniz var, suretiniz yok. Ama öyle uzak uzun ve kasvetli ki yokluğunuz, gölgelerinizin varlığı bile, güneşime engel oluyor. Her biriniz bir ağaçsınız zaten .Gölgelerinizse, mutlu bir serinlik vermekten çok uzak. Sadece büyümeyi düşünüyorsunuz.Ardınızda dökülen yapraklara bakmadan. Mutluluk sizi terkediyor, görmüyorsunuz. Aşk adını  yapraklarınızdan esirgiyor, döküyorsunuz. Gitgide yalnızlaşarak içinizde, gölgenizle yalnızlığına gölge düşürüyorsunuz insanların. Benim gibi. Siz uzayın.. Kendinizi Gülhane parkında bir ceviz agacı sanarak. Ya da Yalnız bir orman gibi tüm yapraklarınızla.. Gözlerinizi kapatmış ezbere bildiğiniz acılar. Biri kaçmayı, biri ağlamayı seçmis, bes para etmez bir ormansınız. Oysa pek severim ben ormanları. Siz otoban kenarlarına dikilmiş, sıska cılız renksiz ağaçlarsınız. İnsansız bir orman olmaya çalıştıgınız ıcın, yesermekten cok, uzamaya ve uzaklasmaya heveslı olduğunuz icin. Sularınızı topraktan degil,  vidanjorle aldıgınız icin,siz ormanın agacın adını insandan öteye attıgınız icin ve insanlara uzatıp dallarınızı onları kucaklamak yerıne, onlardan kacındıgınız ıcın bes para etmez bir ormansınız. İnsan, sizin yuzunuzden 'insan ' olacak!Ancak bu kez sizin deyiminzle