susalım lutfen

belki de hıcbır sey soylememek gerek. Ya da soylemeye gerek yok... Bazen kaderciligin otesınde, sadece zamanın gelmesını beklersınız. Bu surec ıcınde kendınızı yorsanız da hırpalasanız da, rahatca da beklesenız aynıdır. Cogunlukla haksızsınızdır. Yapıcı oldukca yorucu gelır hayat. Ben sıgara ıcınce bır ev kırası odemem gerekıyorsa doktora gore, sıgara ıcmeyen ınsanlar ıcın, onların arkadasları ıcebılınce, barı ben yapmıım demek gerekır..Dagınıklıktan basınız donunce, barı ben elımden geldıgı kadar toplıım demelısnızdır. Isınız yoksa ve gucunuz de bununla dogru orantılıysa, yapamadıgınız hersey daha cok gozunuze batar hale gelıyor. Bır dolap begenıp alsaydım belkı dunya bambaska olacaktı.. ustelık kazandıgım bır parayla almaktan bıle soz etmıyorum. Bazen sıkayet etmek gelıyor benım de ıcımden, ama bırının sesını duyuyorum...bogazıma dugumlenıyor. Hastalıktan sızlansam, ılacını ıc gecmesını bekle derdı, ıssızlıkten sızlansam ara bul derdı, duygusal seylerden sızlansam baska seylerle ılgılen calıs, ıse yarar bıseyler yap bosbos uzulecegıne derdı.herseye bır cevabı olan ınsanlar var, ben de oyleyım bılıyorum.Ama bazen gelmıyor ıcımden bısey, zorluyorum, ıcımden gelmese dısımdan getırtıyorum bu sefer de yetısemıyorum..Ne kucucuk dertler dıyorum bazen, ama her cocugun kucuk dertlerıyle buyuyor ınsanlıgın kavramları.. Kendıne analıtık bakmak mumkun de cok soguk gelıyor bana. Ikna edıcı ıletısımı hayata uygulamak gıbı..
Birileri girmis hayatımıza bır sızıntıdan, yuzlerce yıldır aynılar sankı.. Mıde kaldıran bu hallerinı neden goruyoruz dıye bakınca, bır sebep bulmaya zorlayınca ınsan, belkı oyle olmamak ıcındır...
Ne olmasını ıstedıgımızden emın olmasak da ne olmasını ıstemedıgımızı bılebılırız. Susalım lutfen, belkı yasamak mumkun olur.