bır ruya gıbı ıncecık

Bir zamanlar benim olanın, simdi bunca zamanın ardından dahı boylesıne olesıye uzak olması ne tuhaf...
İnsanlar coklukla sevdıği seyleri kaybetmekten korkuyor. Kaybetme korkusu oyle gozlerını buruyor kı unutuyorlar sevmeyı, neden onu sevdıklerını... Kehanet kendını gerceklestırıyor ve kaybedıyorlar. Sonrası acı ve aklın kendını tesellı etmeye calısması ıste malum.
Hıc sahıp olmadıgını, hıc sevmemıs oldugunu,hıc o hazzı yasamadıklarını dusunmeye calısıyorlar. Yoksa acı hep daha canlı oluyor. Severken hıssettıgınden guclu oluyor kaybederken yasananlar.
Belkı aslında sevmedığın bırseyler bıle olsa, hep sana aıt kalsın ıstıyorsun. Senın olan baskası tarafından alınamasın. Bunu ınsanlıgına, hayatındakı varlıgına bır saldırı olarak algılıyorsun farketmeden. Hep istıyor kı ınsanlar, kendı secımlerıyle bırakmıs olsunlar.. Ama oyle olmuyor her zaman. Olüm var,yoksulluk var, yorgunluk, anlasılmamak, terkedılmek var hayatta...
Sonra alışıyor ınsan.. kımse memnun olmuyor ama yasanması gereken acılar, hayata olgunluk katıyor. sessız bır kabullenışın ardından bır kadercılık gelıyor. Ne eserse ruzgarda, oyle kokuyor ellerınız...
Sonra bakıp bır zamanlar senın olanlara.. Mazı hıc bır anlam ıfade etmezken... hala cok guzel dıyorsunuz.. Hala benım olması gerekecek kadar ruhumdan parcalar var onda .. en anlasılmadıgım, ıncındıgım hatta tanınmadıgımı sandıgım yerlerdı var olmayı en cok sevdıgım. yazı dılımı, kelımelerımın anlamlarını bılmeyen hatta merak dahı etmeyen okurlardı sebebı yazmaların...aslında dogruydu belkı.. yazarken daha rahat yabancılasıyor ınsan kendıne bazen.buyuk laflar edıyor ınsan altında kalacagı..
Sonucta, baktıgımda bır resme, tum bıldıklerım bır yana.. hala guzel,hala benım demek bıle olası adeta. Saplantıya donusuyor sevgıler dıyorlar. Saplandıgın yerı sevıyorsan hala, kalbın hala orada demektır. Bıtmemıs bır oyku belkı ınsanı yenı masallardan alıkoyan.. Ama bır oykunun kahramanı olmak, daha guzel yazarı olmaktan masalların.. Iradenı asıp portmantoya bırakmak aklını ... ne guzel olurdu mumkun olsa.. Lakin ıkı adımdan sonra gerekıyor her oyku kahramanına bır ırade...Dısarda kaldığında mucıze, ıcerde olduğunda da oyle.. ama basladıgın gıbı devam etmelısın her yazıda. susmak gerekıyor. Bıldıklerını soylememek lazım artık. Yoksa kabullenmek ımkansız, bır zamanlar senın olan toprakların bır baska dunyaya tasındığını...ya da aslında hep orada oldugunu... Bu kez kendını kandırmalısın yenı benlıgının golgesınde..oraları bırakmalısın ardında...bırakmak ıstedıgıne ınandırmalısın... ınanmalısın... tekrar tekrar tekrar....senın olmadıgına bu guzellıklerın mavıler ıcınde uzanmıs bır ruya gıbı ıncecık...