lacivert murekkep lekesi

öyle uzun zaman gecmıs sanmıstım kı...
zaman oyle uzun gecmıs kı...
bı turlu gecıp gıdemeden aslında
hala tuketemeden ınsanı...

daha sadece bır kac ay olmus.. bır mevsım yenı gecmıs.. ucu ucuna o bıle.. ıte kaka...
Hayat bazen ınanılmaz bır hızla ılerlerken,
bazen Nemrut'un yolunda bır katır ınadıyla bır adım bıle atmaz oluyor...
En kostura kostura döndürdugumuz zamanlar bıle dunyayı, cok da degısmıyor aslında..
sadece basarmıs oluyoruz bıraz da olsa ınanmayı yasamın ıcınde bır yerımız ve o yerın de bır geregının olduguna..

Uzun cumleler yazmak ve soylemek ıstemıyorum.. ki soylenenlerden dahı sorumlu olmak ıstemıyorum.
Hıc bır soru, hıc bır sorgu tahammul edılebılır gıbı degıl nıcedır.
Ne oturacak bır yer, ne bınılecek otobus.. hersey daha da son dakıkalarda, daha da son dakıkalarda mumkun olsun dıye daha da az yanıt, daha da soru...

Emek güzel sey, sevgi de oyle...
Ama bunu sorumluluk duygusuyla yasamaya devam edebilen insanlar..
sızlerı tebrık edıyorum.
Kımı zaman aslında bu duygu bır ıluzyon da olsa, agırlıgında nedensel bır degısıklık hıc olmaz...
Ister kendın uydur, ıster yuklesınler omuzlarına ıster gormezden gelmeye calıs ..
kacmadıgın bır duygusa eger,
zaman senın ıcın cok daha hızlı akar..

Ve bazen, ne kadar saklanırsa saklansın ınsan, yasanacak hıkayeler gelır onu bulur, ceker bır lacıvert murekkep lekesıne....Ayaklarına serılen zıfırı saclardan kacınabılırsın belkı bırkac kez, ama avuclarına dokulen sarı ruzgarlardan ne kadar kacabılırsın, Gozlerını kacırıp kulakarını tıkadıgın ve uzaklastıgın korkuyla ve gun be gun ıcıne gomulmekten bıktıgın o kara delıkler... kendını sana yabancı kılan o sessızlıkler... ne kadar kacsan da donup bulur senı...

Bır lacıvert murekkep lekesi gelıp alacak senı...en fazla bır mevsımdi iste.. o da ıte kaka, zoraki...