Magrib'te güneş rengi bir yığın yaprak

Kaybetmek allaha mahsus. Ve kazanmak da öyle.
Kaybolur tüm var olanlar. Gayba gider garibine gidenler faninin.
Gayb gayya kuyusu, gayb duyu organları ile algılanmaz olan.  
Ki yürek de akıl da duyu organı değildir vesselam.
                                              

Magrib, gün batımıdır. Ki güneş de görünmez ola, gaybola her akşam.
Ki magrip, Osmanlı'nın kuzey afrika topraklarında, gözden uzak lakin gönle yakın illeridir. Gayboladır gözden, gönülde anılayazdıkça.

Kaybetmek için kaybolmaksa gereken dünyada, güneş batsın Atlas ülkelerinde...Eteklerinde güneş rengi bir yığın yaprak bırakarak, seyreyleyeceksin tunca benzeyen mermerleri. Sular içinde yanarak.




Güneşte unutulmuş kağıtlar gibi, zaman aktıkça silinir yazılanlar. Ama en az Google kadar hafızası vardır hayatın. Ve genlerinin insan kalbinin.
Ne dün geçer esasta, ne dünkü koku silinir burnumuzun akla uzantısından.

Kaybolmak allaha mahsus. Silinmez izler parmak uçlarından baharın.
Lakin, gaybda kalmalı. Haclegahta kalmalı magribe giden. Maşukanı kör ise aydınlığa gayrı.


Defneyle ol kabre aşkı, ey mazii-i şuride
Ürt sinemi alem-i turab ile kalmasın  aheng-i ezavi

ﻏﺎیﺐ